speelt Cole Porter
9 juni 1891 – 15 oktober 1964
Cole Porter bracht nieuwe normen in de Amerikaanse muziek. Zijn leven komt overeen met zijn liedjes: opgewekt, cynisch, wereldwijs, geestig en elegant. In New York, Hollywood en Europa (vooral Parijs en Venetië) bepaalt hij in de Twenties en Thirties de smaak en de mode; hij is bevriend met Cary Grant, Pablo Picasso, Fred Astaire, Ernest Hemingway en Noel Coward.
Het enig kind van rijke komaf is tien jaar als zijn eerste compositie wordt gepubliceerd, The Bob-O-Link Waltz. Op de universiteit vermaakt hij zijn medestudenten als zanger/pianist. In 1916 wordt zijn eerste Broadway musical wegens gebrek aan succes na vijftien voorstellingen gestopt. Hij zeilt naar Europa en vertelt later dat hij in het Vreemdelingenlegioen is geweest. In werkelijkheid is hij een fuifnummer, een graag geziene gast op bruiloften en chique party’s, die bij voorkeur zijn koffie drinkt in het Parijse Ritz Hotel. Hij ontmoet daar de beeldschone Linda Lee Thomas, een wereldberoemd fotomodel, waarmee de homoseksuele Cole in 1919 in het huwelijk treedt. Ze wonen tot eind twintiger jaren in Parijs. Het is Linda die hem voortdurend aanmoedigt liedjes te schrijven.
Op advies van Irving Berlin gaat hij weer in New York wonen. Het resulteert in de successen Let’s Do It (1928), Love For Sale (1930), Night And Day (1932) en zijn eerste grote musical succes Anything Goes (1934). Andere wereldsuccessen volgen: I Get A Kick Out Of You, Don’t Fence Me In, Begin The Beguine, My Heart Belongs To Daddy …
Porter gaat om met de grootten der aarde, staat bekend om zijn elegante kleding, rookt onophoudelijk en drinkt met mate; voor het eten meestal een droge Martini en op party’s champagne. In 1937 valt hij van zijn paard, waarbij beide benen worden verbrijzeld. Meer dan 30 operaties volgen. Zijn (professionele) leven wordt er echter niet door aangetast. Ook in de jaren veertig is er een constante productie waaronder zijn allergrootste succes: de musical Kiss Me, Kate (1948).
Zijn laatste Broadway successen heeft hij met Can-Can (1953), met daarin zijn jubelzang op zijn favoriete stad I Love Paris, en Silk Stockings (1955). Zijn laatste filmsucces, High Society (1956), levert nog een wereldhit op: True Love. Zijn muziek is altijd blijven voortbestaan bij het publiek. Nieuwe generaties artiesten nemen zijn liedjes op het repertoire en regelmatig worden zijn shows wereldwijd opgevoerd.
Alles stopte als Cole aan de piano ging zitten om het feestje te vermaken. Hij zong zijn song zowel origineel, maar parodieerde ze ook met humoristische teksten.
over Paul Groot:
Studeerde theaterwetenschap in Amsterdam, volgde workshops en stages als acteur en comedyschrijver in Los Angeles, en zanglessen bij Hans Pieter Herman in Amsterdam.
Televisie
Schreef teksten voor onder andere Zaai (met Plien en Bianca) en Dit Was Het Nieuws, waar hij Owen Schumacher ontmoette. Hun samenwerking op de radio (Spijkers met Koppen) resulteerde in het Kopspijkerscabaret in het programma van Jack Spijkerman, en drie jaar later in hun eigen satirische programma Koefnoen, dat vijftien seizoenen op zaterdagavond te zien is geweest. Hij regisseerde de luchtvaartspoof Stessen, die hij voor het theater schreef, als comedy voor tv in de serie Koefnoen Presenteert…
Theater
Speelde onder andere in de musicals De Kikkers, A Funny Thing Happened on the Way to the Forum, Putting it To-gether en Into the Woods, vier musicals van Stephen Sondheim. Hij speelde Sir Galahad in Monty Pythons Spamalot, en het kleine potentaat Lord Farquaad in Shrek. Hij alterneerde met Tony Neef in de rol van Wim Sonneveld in de productie Sonneveld in DelaMar. En speelde Adèle Bloemendaal in ‘Adèle, een Dubbelportret’ en Robert Long in ‘Robert Long, zijn Leven en Werk’.
Prijzen
Kopspijkers en Koefnoen kregen de Nipkowschijf, voor zijn rol in de voorstelling Adèle kreeg hij de Johan Kaartprijs 2013, en voor zijn rol in Shrek een Musical Award voor de beste bijrol in een grote musical.
